Polisiye edebiyatımız yeni bir kahramanla tanışıyor: Komiser Tunç. Yetmişlerde öldürülmüş Pol-Der’li bir babanın oğlu, çekirdekten yetişmiş bir polis. Babasının eski dostlarıyla bağlarını koruyan ama bugünde yaşayan biri. Derin Uyku, akıcı anlatımının ardında gizlenen karmaşık olay örgüsüyle en “külyutmaz” polisiye okurunu bile son sayfaya dek merakta bırakacak bir roman.
Galata’dan Tünel’e çıkarken çaldı telefon.
Tam da Mevlevihane’nin önünde.
“Efendim Kerbela!”
“Komiserim, şimdi aradılar, aynı mahallede üçüncü
vaka… Aynı şekilde bulunmuş…” Sesi zayıfladı. “Yine maktul kadın.”
“Adli Tıp?”
“Az önce geçti Doktor Hanım.”
Gömleğine baktı. “Eve uğrayacak vakit var mı?”
“Komiserim, valla siz bilirsiniz ama Müdür Bey de yoldaymış…”
“Kerbela, dolabımdan bir gömlek kap gel o zaman, olay mahallinde buluşalım.”
“Emredersiniz Komiserim.”
Sigarasından derin bir nefes çekti. “Orospu çocuğu, yine doğradın di mi kadının birini… Bulucam ulan seni.”
Acele adımlarla uzandı Cihangir’e.
